Όταν τρώμε υδατάνθρακες και / ή πρωτεΐνες, το σάκχαρό μας (γλυκόζη) αυξάνεται. Όταν τρώμε πάρα πολλούς υδατάνθρακες και / ή πρωτεΐνες, τα κύτταρα μας γεμίζουν γρήγορα με γλυκόζη. Το περίσσευμα γλυκόζης παραμένει στην κυκλοφορία του αίματός μας. Αυτή η γλυκόζη δρα σαν πίσσα, φράζοντας τις αρτηρίες ενώ δεσμεύεται με πρωτεΐνες σχηματίζοντας επιβλαβείς προχωρημένα προϊόντα τελικής γλυκοζυλίωσης (AGEs) και προκαλεί χρόνια φλεγμονή. Επίσης, αυξάνει τα τριγλυκερίδια, αυξάνοντας τον κίνδυνο εμφάνισης στεφανιαίας νόσου. Σχεδόν όλοι οι υδατάνθρακες, όλα τα άμυλα και σάκχαρα, αποθηκεύονται ως λίπος.

Το άμυλο είναι απλώς μόρια γλυκόζης συναρμολογημένα σε μια μακρά αλυσίδα, που το πεπτικό σύστημα διασπά σε γλυκόζη. Επομένως, μια διατροφή πλούσια σε άμυλο ουσιαστικά είναι μια διατροφή πλούσια σε ζάχαρη.

Ο υδατάνθρακας που δεν χρησιμοποιείται άμεσα από το σώμα αποθηκεύεται στο συκώτι και στους μύες με τη μορφή γλυκογόνου. Μόλις το συκώτι και οι μύες γεμίσουν με γλυκογόνο, η γλυκόζη μετατρέπεται σε λίπος και αποθηκεύεται στα λιποκύτταρα, τα οποία έχουν απεριόριστη χωρητικότητα.

Η ινσουλίνη είναι η ορμόνη που μετακινεί τη γλυκόζη στα κύτταρα. Οι υπερβολικοί υδατάνθρακες αυξάνουν την ινσουλίνη αλλά αυτό δεν είναι καλό γιατί η ινσουλίνη είναι τοξική σε υψηλά επίπεδα, προκαλώντας κυτταρική βλάβη, καρκίνο και συσσώρευση αθηρωματικής πλάκας στις αρτηρίες (γι 'αυτό οι διαβητικοί είναι πιο πιθανό να έχουν καρδιακές παθήσεις), καθώς και πολλά άλλα φλεγμονώδη προβλήματα, όπως νευρική βλάβη και πόνο στα άκρα.
Το άμυλο και τα σάκχαρα καταστρέφουν επίσης τον νευρικό ιστό προκαλώντας αμφιβληστροειδοπάθεια, που με τη σειρά της προκαλεί γλαύκωμα και απώλεια όρασης. Ακόμη χειρότερα, τα συνεχόμενα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης αναγκάζουν τα κύτταρα να σταματήσουν να ανταποκρίνονται στην ινσουλίνη. Αυτή είναι η αντίσταση στην ινσουλίνη που μπορεί να οδηγήσει σε διαβήτη τύπου 2 και σχετίζεται με καρδιακές παθήσεις, καρκίνο, Αλτσχάιμερ και πολλά άλλα.

Μετά από μια χρόνια κατανάλωση δημητριακών και άπαχου γάλατος για πρωινό, τα κύτταρα μας καταστρέφονται. Όχι μόνο η αντίσταση στην ινσουλίνη εμποδίζει τη γλυκόζη να εισχωρήσει στα κύτταρα αλλά τα AGEs σχηματίζουν μια κρούστα πάνω από τα κύτταρα μας που εμποδίζουν να μπουν τα αμινοξέα. Τα αμινοξέα είναι δομικά στοιχεία της πρωτεΐνης και συνεπώς δημιουργούν μυς. Επομένως, πλέον δεν μπορούμε να διατηρήσουμε ούτε τους μύες μας! Επιπλέον, οι μύες μας γίνονται «κανίβαλοι». Επειδή η αντίσταση στην ινσουλίνη κάνει το σώμα να πιστεύει ότι δεν υπάρχει αρκετή αποθηκευμένη γλυκόζη στα κύτταρα, στέλνει σήματα να αρχίσει να «τρώει» πολύτιμους μύες για να φτιάξει περισσότερη γλυκόζη. Το αποτελέσματα είναι να χάνουμε μυς και να παίρνουμε λίπος.

Αντί να νιώθουμε ενεργητικοί μετά το φαγητό, νιώθουμε κουρασμένοι και επιθυμούμε περισσότερους υδατάνθρακες. Δεδομένου ότι έχουμε πλέον λιγότερη μυϊκή μάζα, η άσκηση γίνεται πολύ δύσκολη και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Ακόμα πιο δυσάρεστο είναι πως εξαιτίας όσων έχει πέρασε το σώμα, μπορεί να εμφανιστούν διαταραχές του θυρεοειδούς. Όταν το συκώτι γίνει ανθεκτικό στην ινσουλίνη, δεν μπορεί να μετατρέψει τη θυρεοειδή ορμόνη Τ4 σε Τ3. Έτσι έχουμε ανεξήγητα προβλήματα θυρεοειδούς που μειώνουν την ενέργεια μας και τον μεταβολισμό μας.

Ωστόσο εάν δεν θέλουμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο, υπάρχουν καλά νέα! Ο συνδυασμός μιας σωστά σχεδιασμένης κετογονικής διατροφής με τη σωστή διάρκεια και είδος άσκησης μπορεί να σπάσει αυτό το θλιβερό φαύλο κύκλο και να μας οδηγήσει σε καλύτερη υγεία και σε ένα υγιές βάρος.