Η σύγχρονη ιατρική παραμένει βυθισμένη σε ένα μυωπικό και ξεπερασμένο μοντέλο αναζήτησης μιας μοναδικής παθογόνου αιτίας για κάθε ξεχωριστή ασθένεια που αντιμετωπίζεται – ένα ταίριασμα ένας προς έναν, σαν ένα κλειδί που ταιριάζει σε μια κλειδαριά. Ερευνητές και κλινικοί γιατροί αναζητούν συνεχώς θεραπείες για τις διάφορες σύγχρονες ασθένειες. Αυτή η προσέγγιση λειτούργησε καλά για μολυσματικές ασθένειες που προκαλούνται από παθογόνους οργανισμούς, αλλά προφανώς αποτυγχάνει να έχει αντίκτυπο στην τρέχουσα επιδημία μεταβολικών ασθενειών, οι οποίες δεν είναι μολυσματικής προέλευσης.

Αντίθετα, η κατανόηση ότι πολλές σύγχρονες ασθένειες έχουν διαιτητικό και περιβαλλοντικό χαρακτήρα, μας οδηγεί στο αναπόφευκτο και λογικό συμπέρασμα ότι οι λύσεις πρέπει να βρεθούν στις διατροφικές παρεμβάσεις και στον τρόπο ζωής.

Όλα τα συστήματα του σώματος επηρεάζονται από τη χρόνια υπερινσουλιναιμία, την ινσουλινοαντίσταση και τη συνοδευτική υπεργλυκαιμία. Μήπως έχει έρθει η ώρα για ένα νέο μοντέλο, που να αναγνωρίζει το ρόλο της ινσουλίνης ως τον ενοποιητικό παράγοντα όλων των σύγχρονων μεταβολικών ασθενειών;

Αντιμετωπίζοντας την υπερινσουλιναιμία και την ινσουλινοαντίσταση, αντιμετωπίζουμε τη βασική αιτία, και όχι τα συμπτώματα. Η συμπτωματική θεραπεία οδηγεί σε εξέλιξη της νόσου, απαιτώντας ολοένα υψηλότερες δόσεις και νέες μορφές φαρμακευτικής αγωγής, και δαπανηρές χειρουργικές επεμβάσεις. Παρακάμπτοντας δυνητικά την ανάγκη για φαρμακευτικά φάρμακα που είναι αναποτελεσματικά στον επηρεασμό των υποκείμενων αιτιών αυτών των ασθενειών, αυτό το νέο μοντέλο μπορεί να μειώσει τους εγγενείς κινδύνους της πολυφαρμακίας και τη συχνότητα ανεπιθύμητων και συχνά επιβλαβών παρενεργειών των φαρμάκων που συνταγογραφούνται για τη βελτίωση των επιπτώσεων άλλων φαρμάκων.

Εάν η θεραπεία επαναπροσανατολιστεί προς τη διόρθωση των πρωτογενών υποκείμενων μεταβολικών διαταραχών, τότε οι ασθενείς μπορεί να παρακινηθούν να αναλάβουν έναν ενεργό ρόλο στη φροντίδα τους και μπορεί κάλλιστα να είναι δυνατό να αντιστραφούν αυτές οι «ασθένειες του πολιτισμού».

Χρειάζεται επειγόντως ένα νέο μοντέλο θεραπείας – το οποίο να είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό που χρησιμοποιείται σήμερα.